Draaideur-dementie!

Een jaarlijkse screening van het lichaam levert de helft minder sterfgevallen op aan longkanker. Ja, dat begrijp ik. Ik gok dat een maandelijkse controle nog minder doden oplevert.

Afgezien van het feit dat het een verschrikkelijke ziekte is, die veel te veel jonge slachtoffers treft en welke snel te genezen dient te worden, zette het mij aan het denken. En U weet wat er loos is als ik ga denken. Dan ga ik onzin schrijven. Wat ik dan dacht, vraagt U? Nou, ik dacht het volgende: 'Waar komt toch die drang vandaan om het leven tot het oneindige te willen verlengen?'. Ja lieve mensen, zulke heftige dingen denk ik weleens.

Ik las onlangs namelijk dat mijn in 2013 geboren dochter 50% kans heeft om ouder dan 100 jaar te worden. Maar in wat voor staat? Zal dat gaan zoals mensen nu oud worden? Met versleten gewrichten, stramme spieren en broze botten of zal er ook iets gevonden worden om deze processen te stoppen of vertragen?

Ikzelf stel kwaliteit boven kwantiteit. Ik zou graag 90 worden, maar niet als ik mijn reet af moet laten vegen door een zuster die 1x per dag langskomt.

Dat is ook meteen het vreemde. De pensioenen zijn niet meer op te brengen omdat mensen te lang leven en de zorg wordt inmiddels tot het gênante uitgeknepen omdat het te duur is, maar ondertussen doen we er alles aan om mensen ouder te laten worden, met alle gebreken die daarbij horen. Het kan niet anders dan dat oude mensen in plaats van naar een bejaarden- of verzorgingstehuis weer bij hun kinderen moeten gaan wonen zodra zij verzorgd dienen te worden. Afgezien van het feit dat het steeds duurder wordt, ziet niemand graag hoe zijn vader, moeder, opa of oma op dit moment wordt behandeld in de tehuizen. Dat ligt niet aan het personeel, maar aan het gebrek daaraan. De zorg wordt volledig kapot bezuinigd, dus zullen steeds meer mensen zelf de zorg op zich gaan nemen voor hun aftakelende dierbaren. De Chinese stijl, zeg maar.

Dan hebben we het nog niet over de geestelijke staat gehad. Er is niets triester dan een man of vrouw die je altijd als oersterk en slim hebt gezien weer af te zien glijden naar het niveau van een klein kind. En het gekke is dat wanneer deze mensen bijvoorbeeld een hartverzakking krijgen er van alles wordt gedaan om ze in leven te houden. Zodat ze nog een paar jaar verder kunnen aftakelen en ook het laatste greintje waardigheid verliezen?

Ik pleit voor een geestelijke test, voor iedereen verplicht, waarna je mag aangeven vanaf welk bereikt niveau je 'de pijp aan Maarten mag geven'. Maarten's Wet. Kan ik niet meer tot 10 tellen? Hup, kussen erop. Heb ik mijn dochter voorgesteld als mijn 30 jaar geleden overleden zuster? Hoppa, stekker eruit.

Ik begrijp; wederom een lastig verhaal. Mijn eigen oma werd zo dement als een deur, maar had het aan het eind van haar leven wel prima naar haar zin in het verzorgingshuis. In de gezamenlijke woonkamer was ze de grote smaakmaker. Hier ging echter wel een aantal moeilijke jaren aan vooraf, waarin ze meerdere malen wegliep uit het bejaardentehuis en rondjes ging rijden met de politie om te kijken of ze haar woning herkende. Haar naam of straatnaam wist ze namelijk niet meer. Ook werd ze weleens agressief. Onvoorstelbaar voor mijn lieve omaatje. En hartverscheurend.

Het overgrote deel heeft er echter helemaal geen zin meer in op hoge leeftijd. Alle vrienden, broers en zusters zijn overleden of verkeren in dezelfde staat. Kinderen en kleinkinderen komen steeds minder, want ze kunnen het niet aanzien of vinden opa of oma maar vervelend en een blok aan het been. De eenzaamheid wordt voor velen ondraaglijk en velen zouden als het mogelijk was euthanasie laten plegen. Het beste is geweest. Het gaat alleen nog maar bergafwaarts.

In het programma Effe Geen Cent Te Makken met onze huisnichten Geer & Goor werd al pijnlijk duidelijk hoe slecht het gesteld is met de ouderen in Nederland. Eenzaamheid voert de boventoon.

In het geval van dementie zou je, van te voren, zelf het moment van overlijden moeten kunnen bepalen. Elke maand een testje en bij het bereikte dieptepunt familie bij elkaar en de spuit erin.

In het geval van eenzaamheid, lichamelijke aftakeling of gewoon genoeg van het leven hebben zou je, bij goede geestelijke gezondheid, gewoon een afspraak moeten kunnen maken bij de huisarts om een eind aan je leven te laten maken. Waarom zou je dat zelf niet mogen bepalen?

Het zou familie en de betreffende persoon een hoop ellende kunnen besparen en de staat een enorme bak geld. En misschien hoef ik over 50 jaar niet bij mijn dochter op de vliering te bivakkeren..