dinsdag 10 december 2013

Hooligans!

Ajax won gisteren, na een uitmuntende eerste helft en een tweede helft waarin er met 10 man keihard werd geknokt, verdiend met 2-1 van het grote Barcelona. Werkelijk waar genoten heb ik! Maar de wedstrijd werd voor mij een beetje overschaduwd door de good-old F-Side.
Voorafgaand aan de wedstrijd zag ik op internet een memo van deze helden langskomen. Leest u mee:

-De wedstrijd waar veel supporters naar uit hebben gekeken staat dan eindelijk op het programma. Hoe de score ook zal verlopen, het thuispubliek zal als één blok achter de club staan. De seizoenskaarthouder en vaste bezoeker van Ajax zal dit begrijpen. Er zullen echter ook dagjesmensen zijn die nooit naar het voetbal gaan, maar het nu in ene reuze interessant vinden om Barcelona een keer in actie te zien. Prima als die mensen lekker teveel voor een kaartje willen betalen. Prima als die mensen niet eens weten wie er bij Ajax op het veld staat. Prima als die mensen gaan schreeuwen om Messi (terwijl die niet eens meespeelt). Wat we echter niet zullen accepteren, is shirts van de tegenstander in de thuisvakken. Zeker op de vakken 125 t/m 129 is het dragen van een Barcelona-shirt uit den boze.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee
.-

Mijn broek is afgezakt. Je bent dus pas écht een supporter als je elke wedstrijd van Ajax in het stadion zit en niet alleen als ze een keer tegen een Europese grootmacht moeten.
Ik ben zelf ook een "dagjesmens". Sorry F-Side, het is waar. Ik vertik het om naar bijvoorbeeld Ajax - RKC te gaan, en vervolgens 90 minuten in de kou naar een wanstaltige pot voetbal te gaan zitten kijken die ze door een eigen doelpunt met 1-0 winnen. Ik hou namelijk van voetbal. Ik kijk het bij voorkeur in de warmte voor een televisie, met herhalingen. En dan het liefst een samenvatting met herhalingen.
Voor een wedstrijd als Ajax - PSV ben ik best bereid om de live uitzending te kijken. Voor een wedstrijd als Ajax - Barcelona kijk ik ook de voor- en nabeschouwing. Zelfs met Ronald Waterreus. Maar naar het stadion hoef ik niet meer zo nodig.
De laatste keer dat ik naar Ajax ben geweest is inmiddels een jaar of 5 geleden, tegen FC Twente. Om mij heen waren supporters van zowel Ajax als Twente, vooral gezinnetjes. Geen probleem, dacht ik. Daar dacht één van de hersenlozen op de tribune anders over. Hij liep naar een man toe, die met zijn zoontje van een jaar of 8 op het startsignaal van de scheidsrechter zat te wachten. Vader en zoon hadden beide een FC Twente shirt aan. Of meneer de "kankermongool" zijn shirt even uit wilde trekken anders werd hij even "van de trap afgeflikkerd". De held kwam zo agressief over dat de vader zonder wat te zeggen zijn shirt uittrok en hiermee voor zijn zoon nooit meer de vader zou zijn die voor niemand bang is.
De hooligan werd na een hoop amok weggevoerd door de beveiliging, maar de vader deed zijn shirt niet meer aan.
Ik kan mij voorstellen dat dit ook voor hun de laatste keer naar een stadion geweest is.
 
Voor hooligans gaat het zoals bekend absoluut niet om het voetbal. Het overgrote deel bekijkt de wedstrijd niet eens, maar is bezig met stoelen slopen, drugs gebruiken, beledigende liederen zingen en kijken met welk geweldsdelict ze zo stoer mogelijk over kunnen komen op hun vriendjes. Het hele voetbal is slechts een excuus om herrie te kunnen schoppen. Om even aan hun uitzichtloze leventje te ontsnappen. Om door zo achterlijk en gewelddadig mogelijk te doen enig aanzien te kunnen genieten bij de andere gekkies.
Zolang ze dat zoals in Beverwijk doen vind ik dat prima. Geef ze voor mijn part allemaal een klauwhamer. Het liefst met een hek eromheen.

De arrogantie waarmee ze willen bepalen wat andere supporters wel of niet mogen dragen en doen, kan mij echter lichtelijk irriteren. Als je al 40 jaar de club, waarvan je pretendeert fan te zijn, slechts in diskrediet brengt, heb je het voor het zeggen in het stadion? Ajax had overigens ook afstand moeten nemen van de memo.

"Why can't we all just get along?", zong Frans Bauer ooit.

Van één van de hooligans lag zijn tweetal hersencellen vlak voor rust overigens opeens in de gracht op het beton. Hij was tijdens het juichen naar beneden gelazerd. Zijn vrienden toonden gretig hun beschaafdheid door naar hulpverleners en ambulancepersoneel 'schiet op, kankerlijer!' en 'lopen, tyfusmongool!' te roepen.

Wederom kreeg ik de bevestiging dat ik prima zat op mijn bankstel, met een zakje chips en een koud pilsje. Maar wel één met een nare nasmaak.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten